Η 20 η Φεβρουαρίου έχει ανακηρυχθεί από τον ΟΗΕ ως η Παγκόσμια Ημέρα Κοινωνικής Δικαιοσύνης. Με στόχο να ευαισθητοποιηθούν οι κυβερνήσεις, οι επιχειρήσεις, οι λαοί και να επενδύουν σε μια δίκαιη ανάπτυξη, 17 χρόνια μετά την ανακήρυξη αυτής της ημέρας, μάλλον λίγα είναι τα αποτελέσματα που έχουν επιτευχθεί.
Ο κόσμος, η παγκόσμια οικονομία, εξακολουθεί να αναζητεί ευκαιρίες εκμετάλλευσης με όλο και λιγότερους κανόνες, εξακολουθεί να αφαιρεί πλούτο από τους λαούς προς όφελος παγκοσμιοποιημένων ομίλων, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει την κοινωνική δικαιοσύνη ως
μια διαδικασία «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης» και φιλανθρωπίας.
Οι κυβερνήσεις και τα πολιτικά κόμματα σε όλο τον κόσμο έχουν εγκαταλείψει την παραγωγή πολιτικής για τους λαούς που κυβερνούν στα μεγάλα λόμπυ που οργανωμένα και με μεγάλους προϋπολογισμούς καταθέτουν προτάσεις και επιτυγχάνουν την υλοποίηση πολιτικών που εξυπηρετούν την κερδοφορία τους.
Το κοινωνικό κράτος, ακόμα και στα πιο επιτυχημένα διεθνώς μοντέλα, υποχωρεί διαρκώς, πολλαπλασιάζοντας πλέον γεωμετρικά τους ανθρώπους που εγκλωβίζονται στο κοινωνικό και οικονομικό περιθώριο. Σε αυτές τις πραγματικές συνθήκες προβληματίζει ιδιαίτερα το γεγονός ότι στο δημόσιο τουλάχιστον λόγο εξακολουθούν να διατυπώνονται απορίες για τους λόγους ανόδου της ακροδεξιάς, του ρατσισμού αλλά και της βίας που αναπτύσσεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα χωρίς μάλιστα περιορισμούς κεφαλαίου.
Η επίτευξη κοινωνικής και οικονομικής δικαιοσύνης είναι έννοιες αλληλένδετες. Η αξιοπρεπής εργασία, η δίκαιη ανταμοιβή και η διάθεση χώρου και χρόνου για προσωπική και κοινωνική ζωή, είναι προϋποθέσεις για μια καλύτερη κοινωνία. Προϋποθέσεις όμως για την επίτευξη των παραπάνω είναι η καλλιέργεια κάθε μεμονωμένου ανθρώπου και η καλλιέργεια της κοινωνίας συνολικά. Η καλλιέργεια αυτή επιτυγχάνεται μόνο μέσω της πολυδιάστατης παιδείας, που δυστυχώς τις τελευταίες δεκαετίες υποχωρεί προς όφελος της στοχευμένης απόκτησης δεξιοτήτων.
Η δημιουργία του Ιδρύματος Βασιλείου Τσίγκου, αποσκοπεί στην καλλιέργεια της παιδείας, της ενίσχυση της επιστημονικής έρευνας και την ανάπτυξη νέων μορφών συνεργατισμού, ως τρεις πυλώνες που κατά τη γνώμη μας μπορούν να οδηγήσουν σε μια κοινωνία πιο
δίκαιη, σε έναν κόσμο καλύτερο.
Για εμάς η 20 η Φεβρουαρίου, στις εποχές που ανατέλλουν, αντιστοιχεί στην πλέον φιλόδοξη πρόκληση που οφείλουν να ανταποκριθούν όλοι ώστε κάποια στιγμή να μπορούμε όλοι να ισχυριστούμε ότι κάναμε έστω μια προσπάθεια για να παραδώσουμε αυτόν τον κόσμο καλύτερο στους κληρονόμους του, τα παιδιά μας.