Η επέτειος της τραγωδίας των Τεμπών στις 28 Φεβρουαρίου και κυρίως όσα ακολούθησαν της τραγωδίας τον τελευταίο χρόνο, δεν επιτρέπει σε κανέναν να ισχυριστεί ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα μηδενικών διακρίσεων όπως ταιριάζει στο πολίτευμα της Δημοκρατίας.
Η 1η Μαρτίου έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Μηδενικών Διακρίσεων από τον ΟΗΕ, ως μια σημαντική υπόμνηση στα κράτη και τους λαούς να σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και να ληφθεί μέριμνα ώστε κανένας άνθρωπος να μην αντιμετωπίζει τη βία του στίγματος και του αποκλεισμού λόγω φυλής, φύλου, θρησκείας ή άλλου στοιχείου διάκρισης και υπονόμευσης.
Στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, που περιέγραψε τι εστί άνθρωπος και καλλιέργησε το «λόγο» χωρίς τον οποίο δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν ανθρώπινα δικαιώματα, οι διακρίσεις όχι απλώς υφίστανται αλλά διευρύνονται διαρκώς. Σε μια κοινωνία όπου κυριαρχεί ο «νόμος του ισχυρού» είναι σαφές ότι οι ανισότητες διευρύνονται.
Γεννήτρια ανισοτήτων είναι προφανώς η λειτουργία της οικονομίας χωρίς κανόνες και αφανώς το πολιτικό κατεστημένο που χορηγεί ασυλίες κατά το δοκούν, ακυρώνοντας στην πράξη το πνεύμα της «πολιτικής ασυλίας». Τα φαινόμενα των καιρών μας είναι αποτελέσματα πολιτικών επιλογών και κοινωνικής αδιαφορίας.
Οι διακρίσεις που υφίστανται στην κοινωνία μας πολλαπλασιάζονται αφού ανάλογα με τον τόπο κατοικίας ενός ανθρώπου διαφοροποιείται η πρόσβαση σε υπηρεσίες (παιδείας, υγείας, ασφάλειας, πολιτισμού, αθλητισμού κά) η επαγγελματική διέξοδος, το εισόδημα και το κόστος ζωής, το κόστος στέγασης και η κάλυψη βασικών αναγκών.
Ο αναδιανεμητικός ρόλος του κράτους για την μείωση των ανισοτήτων περιορίζεται διαρκώς, ακόμα και η δικαιοσύνη τείνει να ακολουθεί την ισχύ του προσώπου που κρίνει αφήνοντας την αμεροληψία για τους πλέον αδύναμους.
Το Ίδρυμα Βασιλείου Τσίγκου πιστεύει ότι η εξάλειψη των διακρίσεων, η επίτευξη των μηδενικών διακρίσεων, μπορεί να προέλθει μόνο μέσα από την παιδεία, το μόνο εργαλείο στην ιστορία που μπόρεσε να αναδείξει τον άνθρωπο. Αν επιθυμούμε όντως μια κοινωνία μηδενικών διακρίσεων, μια κοινωνία επομένως Δημοκρατίας και ασφάλειας για όλους, οφείλουμε να εξαλείψουμε τις διακρίσεις, αρχής γενομένης βέβαια από την αποκατάσταση ενός κράτους δικαίου όπου η δικαιοσύνη θα κρίνει τους πάντες αμερόληπτα, με βάση τους ίδιους νόμους και τους κοινά συμφωνημένους και λογικούς κανόνες.