NewΝέα - Ανακοινώσεις

Ιστολόγιο

Το Ίδρυμα Βασιλείου Τσίγκου για την Διεθνή Ημέρα Μη Βίας

Πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος εάν επικρατούσε η φιλοσοφία και η στάση ζωής του Μαχάτμα Γκάντι; Πόσο επιτυχημένη θα μπορούσε να είναι μια επανάσταση ενάντια στη βία από όπου και αν προέρχεται; Πώς θα ήταν η ζωή μας σε κοινωνία χωρίς ενδοοικογενειακή βία, χωρίς βία ανηλίκων, χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, χωρίς τα κράτη και οι συμμαχίες τους να εξαρτούν τη στάση τους από την στάση του ισχυρού;

Σε ένα κόσμο όπου οι πολεμικές συγκρούσεις επεκτείνονται και η απάντηση όσων δεν συμμετέχουν είναι να επιλέγουν πλευρά και να κατηγοριοποιούν αμάχους ανάλογα με τα πιστεύω τους, είναι εμφανές ότι κάτι έχει πάει πολύ λάθος στον ανθρώπινο πολιτισμό.

Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου οι περιπτώσεις βίας πολλαπλασιάζονται, τόσο μεταξύ των ανηλίκων όσο και μεταξύ των ενηλίκων, που γινόμαστε μάρτυρες όλο και πιο ακραίων συμπεριφορών που όλοι καταδικάζουν χωρίς όμως να διεκδικούν ή να απαιτούν λύσεις αλλά ικανοποιούνται από πρωτοβουλίες του θεαθήναι που δεν ερευνούν καθόλου τις αιτίες είναι εμφανές ότι κάτι έχει πάει πολύ λάθος στην ελληνική κοινωνία.

Το Ίδρυμα Βασιλείου Τσίγκου θεωρεί ότι λύση στο πρόβλημα της επέκτασης της βίας δεν μπορεί παρά να είναι η παιδεία. Οφείλουμε όμως όλοι να διακρίνουμε την παιδεία από την εκπαίδευση, την διαχωρίσουμε την παιδεία από την οικονομική λειτουργία.

Η παιδεία είναι αυτό που μπορεί να διαμορφώσει έναν άνθρωπο, ενώ η απουσία της διαμορφώνει αποκλειστικά και μόνο βαρβάρους. Σε μια εποχή βαρβαρότητας επομένως χρέος όλων μας είναι να απαντήσουμε με παιδεία, όπως θα έκανε και ο Μαχάτμα Γκάντι.

Αμολή – Ένυδρες συναντήσεις καλλιεργητών σε δέντρα που επιμένουν

Η 2023 Ελευσίς Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, σας προσκαλεί στην σύνθετη δράση τέχνης “Αμολή – Ένυδρες συναντήσεις καλλιεργητών σε δέντρα που επιμένουν“.

Μία Συμμετοχική Δράση με performance, εικαστικές εγκαταστάσεις και τοπικά τραγούδια από τις κοινότητες της Δυτικής Αττικής, Συνάντηση Φιστικοπαραγωγών για την καλλιέργεια των φυστικόδεντρων στη Δυτική Αττική και
Διάλεξη με θέμα «Η σωστή διαχείριση του νερού και οι ενεργειακές κοινότητες»

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2024

Τοποθεσία: Αγρόκτημα Αναστασίας Καλλέργη Ασπρόπυργος Οδός: Κριεζή και Αγίου Ιωάννου (παράδρομος Κανδάνου)

Ώρα έναρξης: 16.00

Υλοποιείται από την Αιμιλία Μπουρίτη Καλλιτεχνική Πλατφόρμα Συν+Εργασία

Σε συνεργασία με το Eργαστήριο ΗΜΕ – ΠΡΟΠΕ Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, το Δήμο Ασπροπύργου και τον Αγροτικό Σύλλογο Ασπροπύργου

Για την διευκόλυνση της μεταφοράς θεατών από την οδό Κανελλοπούλου, θα υπάρχει διαθέσιμο λεωφορείο στάση Κανόνι στην παραλία της Ελευσίνας στις 15:00 & από την πλατεία Δημαρχείου στον Ασπρόπυργο στις 15:15 και με επιστροφή στις 18.30.

Η παρουσία σας θα μας δώσει χαρά.

Σε ένα κόσμο ανάποδα που θα έλεγε ο Γκαλεάνο η Ελλάδα είναι πρωταγωνιστής.

Η 8η Σεπτεμβρίου έχει καθιερωθεί ως η Διεθνής Ημέρα για την εξάλειψη του αναλφαβητισμού και ως τέτοια δεν θα μπορούσε παρά να αποτελεί σημείο αναφοράς για το Ίδρυμα Βασιλείου Τσίγκου που θεωρεί την παιδεία και την εκπαίδευση ως υπ’ αριθμόν ένα σκοπό κάθε οργανωμένης κοινωνίας που επιθυμεί τη βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης των μετεχόντων σε αυτή.

Θα μπορούσαν να πολλά να γραφούν για την πορεία επίτευξης του στόχου της εξάλειψης του αναλφαβητισμού στον κόσμο και στην Ελλάδα, το σημείο που σήμερα βρισκόμαστε ως ελληνική κοινωνία, τις ορθές ή λάθος πρακτικές που εφαρμόζονται και τι θα μπορούσε να γίνει καλύτερα.

Στις μέρες μας όμως, διεξάγεται ένας άτυπος δημόσιος μονόλογος για τη σύνδεση της αγοράς με την εκπαίδευση, για τη σχέση ιδίως δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και τις δεξιότητες που αυτή προσφέρει στους αποφοίτους της προκειμένου αυτοί με τη σειρά τους να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην οικονομία.

Σε ένα κόσμος επομένως που έμαθε να επιβιώνει ανάποδα όπως θα έλεγε ο Γκαλεάνο, επικρατεί στην Ελλάδα ως αίτημα η σύνδεση της εκπαίδευσης με την αγορά με την ανορθολογική έννοια της προσαρμογής της εκπαίδευσης στις ανάγκες της αγοράς. Ειδικά όμως όταν μιλάμε για την Ελλάδα της διαλυμένης ή απαρχαιωμένης παραγωγικής βάσης, της μονοκαλλιέργειας σε πολλά επίπεδα του τουρισμού, της απούσας επαγγελματικής εκπαίδευσης και των μοντέλων παραγωγής ξεπερασμένων σε τι ακριβώς συνίσταται το αίτημα και τι προτάσσει ως αντίτιμο;

Με μια απλή επισκόπηση των δεξιοτήτων που έχουν οι απόφοιτοι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης της χώρας μας τις τελευταίες δεκαετίες και λαμβάνοντας υπόψη μας κυρίως το μεγάλο βαθμό απορρόφησης αυτών των νέων επιστημόνων στην παγκόσμια οικονομία αντιλαμβανόμαστε ότι το πρόβλημα δεν είναι οι γνώσεις και οι δυνατότητες που έχουν αυτοί οι νέοι ή όχι και τόσο νέοι πια εργαζόμενοι να ανταποκριθούν στις προκλήσεις της ραγδαία εξελισσόμενης τεχνολογίας, των νέων επιχειρηματικών πρακτικών, των μετασχηματισμών που πραγματοποιούνται σε παγκόσμιο επίπεδο. Εάν αυτό ήταν το πρόβλημα δεν θα υπήρχε το φαινόμενο brain drain διότι πολύ απλά όλοι αυτοί οι «μη χρήσιμοι» για την ελληνική οικονομία δεν θα ήταν χρήσιμοι ούτε στις περισσότερο ανεπτυγμένες οικονομικά και τεχνολογικά αγορές του εξωτερικού, εντός και εκτός Ευρώπης.

Αντίθετα, όσοι τελικά τολμούν να δοκιμάσουν την τύχη τους εκτός Ελλάδος φαίνεται να μετατρέπονται σε πολύτιμα asset στις επιχειρήσεις και τους οργανισμούς άλλων χωρών ακόμα και όταν δεν διαθέτουν την κατάλληλη επαγγελματική εμπειρία. Επομένως η όλη συζήτηση κατά τη γνώμη μας δεν μπορεί να αφορά το μετασχηματισμό των δομών εκπαίδευσης κατά τρόπο που να χειραγωγείται από τις ανάγκες της ελληνικής αγοράς αλλά ο αναγκαίος μετασχηματισμός των ελληνικών επιχειρήσεων κατά τρόπο που αυτές να αντιλαμβάνονται και να αξιοποιούν τις δεξιότητες που ήδη προσφέρουν τα ελληνικά πανεπιστήμια.

Άλλωστε στα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια, οι διδάσκοντες είναι σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό ενήμεροι και γνώστες των εξελίξεων σε παγκόσμιο επίπεδο από ότι είναι και οι μεγαλύτερες των ελληνικών εταιριών. Οι απόφοιτοι των ελληνικών πανεπιστημίων είναι αναγκαίο να ενταχθούν στην ελληνική παραγωγική διαδικασία όχι όμως για να μάθουν τη δουλειά στο πεδίο αλλά για να μετασχηματίσουν στην πράξη την ελληνική επιχειρηματικότητα και να διαμορφώσουν τις βάσεις για την ορθολογική και ενδεδειγμένη παραγωγική συγκρότηση της χώρας.

Το πρόβλημα βέβαια γίνεται ακόμα μεγαλύτερο λόγω μιας άτυπης πρακτικά πολιτικής συμφωνίας ότι το πρόβλημα έγκειται στα πανεπιστήμια και η λύση είναι η αγορά, τη στιγμή που το πρόβλημα είναι η αγορά και η λύση τα πανεπιστήμια. Βέβαια η αναγνώριση του προβλήματος και η προώθηση ορθολογικών λύσεων απαιτεί ένα κόστος που σε μια υγιή κοινωνία θα αναλάμβαναν από κοινού η πολιτεία και οι επιχειρήσεις ώστε να δίνονται ανταγωνιστικές ανταμοιβές, προοπτικές και η εργασία να αποτελεί πράγματι στοιχείο απελευθέρωσης της κοινωνίας και ολοκλήρωσης της προσωπικότητας του ανθρώπου.

Δυστυχώς όμως στη χώρα μας και όχι μόνο, οι αρχές και τα διδάγματα του Διαφωτισμού φαίνεται να υποχωρούν διαρκώς επιτρέποντας την παλινόρθωση της λογικής του Μεσαίωνα και της φεουδαρχίας.

Εν κατακλείδι, με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη του Αναλφαβητισμού θα θέλαμε να περάσουμε ένα μήνυμα ότι ειδικά η Ελλάδα, πάσχει από μία νέα μορφή «εγγράμματου αναλφαβητισμού» που διαστρεβλώνει την πραγματικότητα, βαφτίζει την αποτυχία επιτυχία και το πρόβλημα λύση. Μια ασθένεια που είναι εξόχως μεταδοτική και διέπει οριζόντια την πολιτική και οικονομική εξουσία του τόπου.

Το Ίδρυμα Βασιλείου Τσίγκου για την 12η Απριλίου Διεθνής Ημέρα της Πτήσης του Ανθρώπου στο Διάστημα

Η επιτυχής ανθρώπινη παρουσία στο Διάστημα που επιτεύχθηκε σαν σήμερα το 1961, αποτελεί σημείο καμπής για την ανθρωπότητα και την επιστήμη. Η επιστημονική έρευνα και η επένδυση στην τεχνολογία προκειμένου να μπορεί ο άνθρωπος να ταξιδέψει στο διάστημα, αποτέλεσαν την αφετηρία για όλα όσα σήμερα θεωρούνται περίπου δεδομένα και χρησιμοποιούνται ως απλές εφαρμογές σήμερα στο διαδίκτυο και σε φορητές «έξυπνες» συσκευές.

Το Ίδρυμα Βασιλείου Τσίγκου, «γιορτάζει» την επιστημονική πρόοδο για έναν πρόσθετο λόγο καθώς έχει χρηματοδοτήσει την μετάφραση και την έκδοση του βιογραφικού βιβλίου της Σαμάνθα Κριστοφορέτι, που είναι η πρώτη Ευρωπαία αστροναύτης που διοίκησε τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό.

Στο βιβλίο της, «Το ημερολόγιο μιας μαθητευόμενης αστροναύτισσας», περιγράφει όλη τη διαδικασία, τις προσπάθειες και τον αγώνα που έδωσε για να πετύχει τους στόχους της, πρακτικά όμως αποτελεί ένα δίδαγμα για όλους μας και ιδίως τους νέους και τα παιδιά προκειμένου να κάνουν όνειρα και να αγωνίζονται για να τα πραγματοποιήσουν.

Ο Διεθνής Ημέρα της Πτήσης του Ανθρώπου στο Διάστημα, όμως είναι για εμάς σημαντική και για έναν πρόσθετο λόγο. Η έρευνα και η ανάπτυξη των επιστημών για το Διάστημα και για την επέκταση του ταξιδιού σε αυτό από τον άνθρωπο, αποτελεί την πλέον επιτυχημένη μορφή συνεργατισμού. Πληθώρα επιστημόνων διαφορετικών ακαδημαϊκών κατευθύνσεων, χιλιάδες εταιρίες αμέτρητων διαφορετικών τομέων, συνεργάζονται και ανταλλάσσουν ιδέες και εφαρμογές προκειμένου ο άνθρωπος να εξερευνήσει και να αξιοποιήσει τον διαστημικό πλούτο.

Συνεργάζονται μεταξύ τους ακόμα και χώρες που συγκρούονται γεωπολιτικά διότι κατανοούν ότι η πρόοδος έρχεται μόνο μέσα από την ειρηνική και απρόσκοπτη συνεργασία. Εάν, αντιγράψουμε, τον συνεργατισμό του διαστήματος και τους τρόπους που κατανέμεται το κόστος και τα οφέλη σε αυτό το εγχείρημα, ίσως αποκτήσουμε μια εικόνα, του πώς θα μπορούσε να είναι ο κόσμος εάν επέλεγε τη συνεργασία αντί της σύγκρουσης για την αξιοποίηση του πλούτου της Γης.

Το Ίδρυμα Βασιλείου Τσίγκου, για όλους τους παραπάνω λόγους, θεωρεί τη Διεθνή Ημέρα της Πτήσης του Ανθρώπου στο Διάστημα, ως μία από τις πλέον σημαντικές για την ανθρωπότητα.

Το Ίδρυμα Βασιλείου Τσίγκου για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

Η 8η Μαρτίου έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, σε ανάμνηση του αγώνα των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη το 1857. Χρειάστηκε να περάσουν 120 χρόνια προκειμένου να πάρει την απόφαση ο ΟΗΕ για την ανακήρυξη παγκόσμιας ημέρας γυναίκας ώστε να σηματοδοτήσει την κοινή προσπάθεια για την προάσπιση των δικαιωμάτων της γυναίκας.

Οι περισσότερες χώρες του κόσμου είχαν ξεκινήσει ήδη από την πρώτη δεκαετία του προηγούμενου αιώνα να γιορτάζουν αυτή την Ημέρα της Γυναίκας σε εθνικό επίπεδο. Τη δεκαετία του 1960 το φεμινιστικό κίνημα όπως και μια σειρά άλλων κοινωνικών κινημάτων πέτυχαν σημαντική πρόοδο στον δυτικό τουλάχιστον πολιτισμό, με την χώρα μας να επιτυγχάνει άλματα σε επίπεδο κοινωνικών μεταρρυθμίσεων κυρίως τη δεκαετία του 1980 με την αναμόρφωση του οικογενειακού δικαίου.

Σχεδόν 40 χρόνια μετά για τη χώρα μας και 70 από την ανακήρυξη της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας από τον ΟΗΕ, η θέση της γυναίκας σε πολλά μέρη του κόσμου έχει βελτιωθεί δεν φαίνεται όμως ακόμα να έχει επιτευχθεί ο στόχος της πλήρους ισότητας.

Σε όλο τον κόσμο, σχεδόν το 25% των κοριτσιών ηλικίας 15-19 ετών βρίσκονται εκτός του εκπαιδευτικού συστήματος ή κάποιας διαδικασίας κατάρτισης ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για τα αγόρια είναι στο 10%. Περισσότερο από το 30% των γυναικών στον κόσμο έχουν υποστεί σωματική ή σεξουαλική βία. Μετά την πανδημία, η βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών και ιδιαίτερα η ενδοοικογενειακή βία αυξήθηκε τρομακτικά σε όλο τον κόσμο όπως και στην Ελλάδα.

Όπως κατήγγειλε μάλιστα στις 7 Μαρτίου 2024 η UNESCO τα γλωσσικά μοντέλα της Meta και της OpenAI, που χρησιμοποιούνται ως βάση για τα εργαλεία της γενετικής τεχνητής νοημοσύνης, διακινούν σεξιστικές προκαταλήψεις. Στο σύνολο τους, εξάλλου, οι αλγόριθμοι των social media, προάγουν περισσότερο το δογματισμό παρά το δημόσιο δημοκρατικό διάλογο, κάτι που έχει ως φυσική συνέπεια να αυξάνεται ο φανατισμός και η εμμονή ακόμα και στις ανορθολογικές προσωπικές απόψεις.

Η πραγματικότητα αυτή της τεχνολογικής εξέλιξης, οδηγεί με μαθηματική ασφάλεια σε κοινωνικές ακραίες συγκρούσεις, που μόνο η παιδεία με επίκεντρο τον άνθρωπο μπορεί να αντιμετωπίσει.

Σε τελική ανάλυση, ο σεβασμός και η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, άρα και η ισότητα των φύλων, μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από την καλλιέργεια του ανθρώπου, την συνειδητοποίηση της κοινωνίας ως οργάνωση των ανθρώπων και την καταπολέμηση του ατομισμού.

Υπό αυτή την έννοια, γίνεται όλο και πιο εμφανές ότι η εξιδανίκευση της εκπαίδευσης και της εξειδίκευσης έναντι της παιδείας διαμορφώνει ένα νέο πεδίο κοινωνικών σχέσεων όπου η ισότητα μεταξύ των δύο φύλων αλλά και εν γένει ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα υποβιβάζεται συνεχώς στη σύγχρονη κοινωνία.

Το Ίδρυμα Βασιλείου Τσίγκου, έχοντας μεταξύ των σκοπών του την προαγωγή της παιδείας, θα συμβάλει με τη δράση του στην καλλιέργεια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ισότητας μεταξύ των δύο φύλων και βέβαια μεταξύ όλων των ανθρώπων.

Χρόνια Πολλά σε όλες τις γυναίκες.

Το Ίδρυμα Βασιλείου Τσίγκου για την 6η Μαρτίου, Πανελλήνια Ημέρα κατά της Σχολικής Βίας και του Εκφοβισμού

Έχουν αυξηθεί τα φαινόμενα σχολικής βίας και εκφοβισμού τα τελευταία χρόνια ή απλώς έρχονται περισσότερα στη δημοσιότητα;

Είναι τα περιστατικά πιο βίαια και πιο ακραία δημιουργώντας μεγαλύτερο θόρυβο ή όχι;

Το Ίδρυμα Βασιλείου Τσίγκου θεωρεί ότι η ανάπτυξη βίαιων και εκφοβιστικών συμπεριφορών στο σχολικό περιβάλλον, ανεξαρτήτως αιτίας, αποτελεί την κύρια αιτία παρεμπόδισης της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας των ατόμων, παρεμποδίζει την εκπαίδευση και αποτελεί παραβίαση των δικαιωμάτων τόσο του θύματος όσο και του θύτη.

Οι αιτίες ανάπτυξης βίαιων συμπεριφορών στο σχολείο, εκτός σχολείου ή στο διαδίκτυο από ανήλικους, εντοπίζονται στην ίδια την οργάνωση και λειτουργία της κοινωνίας και δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά δυσλειτουργικών οικογενειών ή έμφυτων χαρακτηριστικών των παιδιών.

Η συχνότερη εμφάνιση αυτών των φαινομένων σε παιδιά (θύτες και θύματα) που προέρχονται από κατώτερες οικονομικά τάξεις αποτελεί απλώς ένδειξη σύνδεσης με το οικονομικό καθεστώς. Η όλο και συχνότερη όμως ανάπτυξη τέτοιων συμπεριφορών και σε ανώτερα οικονομικά στρώματα και σε αρκετές περιπτώσεις σε ακόμα πιο ακραία μορφή, καταδεικνύει ότι το πρόβλημα είναι ευρύτερο.

Η πραγματική αιτία ανάπτυξης βίαιων συμπεριφορών που φτάνουν ή και ξεπερνούν τα όρια της κακοποίησης (σωματικής και ψυχολογικής) εντοπίζονται στο σύνολο της κοινωνίας, στους εργασιακούς χώρους, στην οικονομική βία που ασκείται σε όλο και περισσότερους, στη όλο και πιο γρήγορη διάψευση ονείρων και προοπτικών στη ζωή.

Όλο και περισσότεροι γονείς, ιδίως στις μεγάλες πόλεις αλλά σταδιακά και στην επαρχία, διαπιστώνουν ότι ο χρόνος δεν επαρκεί, αναγκάζονται να κάνουν «εκπτώσεις» στην εργασία ή στην προσωπική ζωή (συνήθως στην προσωπική ζωή), δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στα βάρη της καθημερινότητας, πόσο μάλλον να ευχαριστηθούν τα επιτεύγματά τους και την οικογένειά τους. Η κούραση, κυρίως όμως η αίσθηση ματαιότητας που επικρατεί όλο και περισσότερο, είναι μια μορφή ακραίας βίας που δεν καταγράφεται στατιστικά, καταγράφεται όμως στη συνείδηση των παιδιών ανεξίτηλα και εκφράζεται δυστυχώς με βία.

Η κοινωνία της ατομικής επικράτησης έναντι όλων, της ατομικής επιβίωσης, των ατομικών συμφερόντων και της ατομικής πορείας, είναι μια κοινωνία βίας, μια κοινωνία απάνθρωπη, μια κοινωνία απαίδευτων που ως μόνη διέξοδο έχουν τη βία. Αυτό που μας τρομάζει στη βία των ανηλίκων τελικά είναι η σκληρή και χωρίς «εξωραϊσμούς και ευγένειες» πραγματική βία της κοινωνίας.

Χρέος μας είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι η ανθρώπινη κοινωνία διαμορφώθηκε ιστορικά ώστε μέσα από τη συνεργασία και την αλληλεγγύη, όλα τα μέλη της να αισθάνονται ασφάλεια, να προοδεύουν από κοινού και να ζουν καλύτερα ως σύνολο. Οι ανθρώπινες κοινωνίες δεν δημιουργήθηκαν προκειμένου να επικρατεί ο ισχυρότερος του πλέον αδύναμου. Εφόσον το συνειδητοποιήσουμε αυτό τότε θα είναι πιο εύκολο να αλλάξουμε κατεύθυνση, ατομικές και συλλογικές συμπεριφορές και μέσα από το υπόδειγμα που θα δίνουμε στα παιδιά μας είναι βέβαιο ότι θα εξαλείψουμε και τη βία και τον εκφοβισμό μεταξύ ανηλίκων, εντός και εκτός σχολικού περιβάλλοντος.

Το Ίδρυμα Βασιλείου Τσίγκου για την 1η Μαρτίου Παγκόσμια Ημέρα Μηδενικών Διακρίσεων

Η επέτειος της τραγωδίας των Τεμπών στις 28 Φεβρουαρίου και κυρίως όσα ακολούθησαν της τραγωδίας τον τελευταίο χρόνο, δεν επιτρέπει σε κανέναν να ισχυριστεί ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα μηδενικών διακρίσεων όπως ταιριάζει στο πολίτευμα της Δημοκρατίας.

Η 1η Μαρτίου έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Μηδενικών Διακρίσεων από τον ΟΗΕ, ως μια σημαντική υπόμνηση στα κράτη και τους λαούς να σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και να ληφθεί μέριμνα ώστε κανένας άνθρωπος να μην αντιμετωπίζει τη βία του στίγματος και του αποκλεισμού λόγω φυλής, φύλου, θρησκείας ή άλλου στοιχείου διάκρισης και υπονόμευσης.

Στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, που περιέγραψε τι εστί άνθρωπος και καλλιέργησε το «λόγο» χωρίς τον οποίο δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν ανθρώπινα δικαιώματα, οι διακρίσεις όχι απλώς υφίστανται αλλά διευρύνονται διαρκώς. Σε μια κοινωνία όπου κυριαρχεί ο «νόμος του ισχυρού» είναι σαφές ότι οι ανισότητες διευρύνονται.

Γεννήτρια ανισοτήτων είναι προφανώς η λειτουργία της οικονομίας χωρίς κανόνες και αφανώς το πολιτικό κατεστημένο που χορηγεί ασυλίες κατά το δοκούν, ακυρώνοντας στην πράξη το πνεύμα της «πολιτικής ασυλίας». Τα φαινόμενα των καιρών μας είναι αποτελέσματα πολιτικών επιλογών και κοινωνικής αδιαφορίας.

Οι διακρίσεις που υφίστανται στην κοινωνία μας πολλαπλασιάζονται αφού ανάλογα με τον τόπο κατοικίας ενός ανθρώπου διαφοροποιείται η πρόσβαση σε υπηρεσίες (παιδείας, υγείας, ασφάλειας, πολιτισμού, αθλητισμού κά) η επαγγελματική διέξοδος, το εισόδημα και το κόστος ζωής, το κόστος στέγασης και η κάλυψη βασικών αναγκών.

Ο αναδιανεμητικός ρόλος του κράτους για την μείωση των ανισοτήτων περιορίζεται διαρκώς, ακόμα και η δικαιοσύνη τείνει να ακολουθεί την ισχύ του προσώπου που κρίνει αφήνοντας την αμεροληψία για τους πλέον αδύναμους.

Το Ίδρυμα Βασιλείου Τσίγκου πιστεύει ότι η εξάλειψη των διακρίσεων, η επίτευξη των μηδενικών διακρίσεων, μπορεί να προέλθει μόνο μέσα από την παιδεία, το μόνο εργαλείο στην ιστορία που μπόρεσε να αναδείξει τον άνθρωπο. Αν επιθυμούμε όντως μια κοινωνία μηδενικών διακρίσεων, μια κοινωνία επομένως Δημοκρατίας και ασφάλειας για όλους, οφείλουμε να εξαλείψουμε τις διακρίσεις, αρχής γενομένης βέβαια από την αποκατάσταση ενός κράτους δικαίου όπου η δικαιοσύνη θα κρίνει τους πάντες αμερόληπτα, με βάση τους ίδιους νόμους και τους κοινά συμφωνημένους και λογικούς κανόνες.

Το Ίδρυμα Βασιλείου σίγκου για την 20 η Φεβρουαρίου, Παγκόσμια Ημέρα Κοινωνικής
Δικαιοσύνης

Η 20 η Φεβρουαρίου έχει ανακηρυχθεί από τον ΟΗΕ ως η Παγκόσμια Ημέρα Κοινωνικής Δικαιοσύνης. Με στόχο να ευαισθητοποιηθούν οι κυβερνήσεις, οι επιχειρήσεις, οι λαοί και να επενδύουν σε μια δίκαιη ανάπτυξη, 17 χρόνια μετά την ανακήρυξη αυτής της ημέρας, μάλλον λίγα είναι τα αποτελέσματα που έχουν επιτευχθεί.

Ο κόσμος, η παγκόσμια οικονομία, εξακολουθεί να αναζητεί ευκαιρίες εκμετάλλευσης με όλο και λιγότερους κανόνες, εξακολουθεί να αφαιρεί πλούτο από τους λαούς προς όφελος παγκοσμιοποιημένων ομίλων, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει την κοινωνική δικαιοσύνη ως
μια διαδικασία «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης» και φιλανθρωπίας.


Οι κυβερνήσεις και τα πολιτικά κόμματα σε όλο τον κόσμο έχουν εγκαταλείψει την παραγωγή πολιτικής για τους λαούς που κυβερνούν στα μεγάλα λόμπυ που οργανωμένα και με μεγάλους προϋπολογισμούς καταθέτουν προτάσεις και επιτυγχάνουν την υλοποίηση πολιτικών που εξυπηρετούν την κερδοφορία τους.
Το κοινωνικό κράτος, ακόμα και στα πιο επιτυχημένα διεθνώς μοντέλα, υποχωρεί διαρκώς, πολλαπλασιάζοντας πλέον γεωμετρικά τους ανθρώπους που εγκλωβίζονται στο κοινωνικό και οικονομικό περιθώριο. Σε αυτές τις πραγματικές συνθήκες προβληματίζει ιδιαίτερα το γεγονός ότι στο δημόσιο τουλάχιστον λόγο εξακολουθούν να διατυπώνονται απορίες για τους λόγους ανόδου της ακροδεξιάς, του ρατσισμού αλλά και της βίας που αναπτύσσεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα χωρίς μάλιστα περιορισμούς κεφαλαίου.
Η επίτευξη κοινωνικής και οικονομικής δικαιοσύνης είναι έννοιες αλληλένδετες. Η αξιοπρεπής εργασία, η δίκαιη ανταμοιβή και η διάθεση χώρου και χρόνου για προσωπική και κοινωνική ζωή, είναι προϋποθέσεις για μια καλύτερη κοινωνία. Προϋποθέσεις όμως για την επίτευξη των παραπάνω είναι η καλλιέργεια κάθε μεμονωμένου ανθρώπου και η καλλιέργεια της κοινωνίας συνολικά. Η καλλιέργεια αυτή επιτυγχάνεται μόνο μέσω της πολυδιάστατης παιδείας, που δυστυχώς τις τελευταίες δεκαετίες υποχωρεί προς όφελος της στοχευμένης απόκτησης δεξιοτήτων.
Η δημιουργία του Ιδρύματος Βασιλείου Τσίγκου, αποσκοπεί στην καλλιέργεια της παιδείας, της ενίσχυση της επιστημονικής έρευνας και την ανάπτυξη νέων μορφών συνεργατισμού, ως τρεις πυλώνες που κατά τη γνώμη μας μπορούν να οδηγήσουν σε μια κοινωνία πιο
δίκαιη, σε έναν κόσμο καλύτερο.
Για εμάς η 20 η Φεβρουαρίου, στις εποχές που ανατέλλουν, αντιστοιχεί στην πλέον φιλόδοξη πρόκληση που οφείλουν να ανταποκριθούν όλοι ώστε κάποια στιγμή να μπορούμε όλοι να ισχυριστούμε ότι κάναμε έστω μια προσπάθεια για να παραδώσουμε αυτόν τον κόσμο καλύτερο στους κληρονόμους του, τα παιδιά μας.

Το Ίδρυμα Βασιλείου Τσίγκου για την 24η Ιανουαρίου Διεθνής Ημέρα Εκπαίδευσης

Η Διεθνής Ημέρα Εκπαίδευσης καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ προκειμένου να γίνει αντιληπτό ότι η εκπαίδευση, η καλλιέργεια δηλαδή γνώσεων και δεξιοτήτων στο σύνολο των ανθρώπων, είναι η πλέον αποτελεσματική μέθοδος για την επίτευξη της ειρήνης και της ανάπτυξης μεταξύ των εθνών. 

Η εκπαίδευση αναγνωρίζεται ως ανθρώπινο δικαίωμα και ως ανθρώπινο δικαίωμα δεν μπορεί παρά να είναι δημόσιο αγαθό και δημόσια ευθύνη. 

Στον σύγχρονο κόσμο όμως, η εκπαίδευση, όπως και συνολικά η παιδεία, κατακερματίζεται διαρκώς, επιδιώκοντας μια μάλλον βραχυπρόθεσμη απόκτηση δεξιοτήτων, που λόγω και των τεχνολογικών αλμάτων σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα θεωρείται ξεπερασμένη. 

Η σύγχρονη τάση των ταχύρρυθμων προσαρμογών αντί της προσφοράς ουσιαστικής παιδείας, εξηγεί ίσως την όλο και μεγαλύτερη ροπή σε διχαστικές λογικές, την υιοθέτηση δογματικών θέσεων, τη δαιμονοποίηση και εν τέλει την απουσία διαλόγου μεταξύ ανθρώπων και πολιτικών οργανισμών που φωνασκώντας επιχειρούν να επιβάλουν τη γνώμη τους αδιαφορώντας για οποιαδήποτε άλλη οπτική. 

Στις μέρες μας, και ενώ μεγάλο μέρος του σύγχρονου κόσμου έχει κατακτήσει ένα υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης, παρατηρείται μια έξαρση των ένοπλων συγκρούσεων σε όλο τον κόσμο. Το οξύμωρο όμως είναι, ότι οι πλέον ανεπτυγμένες χώρες, που κατά τεκμήριο διαθέτουν και υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης, όχι απλώς δεν παρεμβαίνουν για να σταματήσουν οι ένοπλες συγκρούσεις αλλά αντίθετα τις υποδαυλίζουν βρίσκοντας πάντα το κατάλληλο επιχείρημα για να προωθήσουν τα εθνικά τους συμφέροντα, συμφέροντα που τελικά φέρνουν ανάπτυξη στις ίδιες καταδικάζοντας σε ανέχεια άλλες χώρες. 

Το Ίδρυμα Βασιλείου Τσίγκου, πιστεύει πραγματικά ότι η εκπαίδευση και γενικότερα η παιδεία, εκτός από ανθρώπινο δικαίωμα είναι το μόνο πραγματικό εργαλείο για την εξάλειψη της βίας και της κοινωνικής αδικίας. Το γεγονός ότι ακόμα και στις ανεπτυγμένες χώρες, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν έχουν ισότιμη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης είναι μια πραγματικότητα προσβλητική για κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα από το μορφωτικό του επίπεδο. 

Υπάρχουν άνθρωποι και στην Ελλάδα που βρίσκονται στο περιθώριο και αποκλεισμένοι από την εκπαιδευτική κοινότητα, που βρίσκονται στο κοινωνικό και οικονομικό περιθώριο. Υπάρχουν επίσης άνθρωποι που ενώ κατακτούν και τις πιο δύσκολες εκπαιδευτικές βαθμίδες παραμένουν φτωχοί σε παιδεία. 

Είναι σαφής η αναγκαιότητα να αποκτήσουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που όντως θα συνηγορεί υπέρ της ειρήνης και της ανάπτυξης όλους του κόσμου. Είναι επίσης σαφές ότι αυτή η αναγκαιότητα δεν μπορεί παρά να υπηρετείται αποφασιστικά από κάθε σύγχρονο κράτος, καθώς ως ανθρώπινο δικαίωμα πρέπει να εξασφαλίζεται στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο για όλους τους ανθρώπους ανεξάρτητα από την οικονομική ή την κοινωνική τους κατάσταση.

Το Ίδρυμα Βασιλείου Τσίγκου για την Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού.

Σαν σήμερα, το 1959, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υπέγραψε την Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Παιδιού, την οποία υιοθέτησε η χώρα μας μόλις το 1992. Αναμφισβήτητα, τις τελευταίες δεκαετίες η χώρα μας έχει προοδεύσει σημαντικά σε ότι αφορά την προάσπιση των Δικαιωμάτων των Παιδιών, με κυριότερες παρεμβάσεις την επέκταση της δημόσιας εκπαίδευσης, τη διαμόρφωση του κοινωνικού κράτους, τη μείωση της παιδικής θνησιμότητας και την απαγόρευση της εργασίας παιδιών κάτω των 15 ετών.
Η οικονομική χρεοκοπία όμως της χώρας μας το 2010, οι πολιτικές που υιοθετήθηκαν για την οικονομική διάσωση της χώρας και πλέον η οικονομική στενότητα που βιώνουν όλο και περισσότερες οικογένειες λόγω της ακρίβειας και της αυξανόμενης ανεπάρκειας των εισοδημάτων. Η βίαιη επίσης προσαρμογή της κοινωνίας στις θεωρίες του σοκ σε ότι αφορά την ελεύθερη οικονομία όσο και κυρίως η βίαιη αναθεώρηση των εργασιακών σχέσεων σε βάρος των εργασιακών δικαιωμάτων, πολλαπλασιάζει συνολικά τη βία ως κοινωνική συμπεριφορά και αυξάνει και την ενδοοικογενειακή βία. Η βία και η παραβατικότητα ανηλίκων δεν είναι ασύνδετη με την παραβίαση των δικαιωμάτων των παιδιών και ιδίως όσων από αυτά βρίσκονται ή κινδυνεύουν να βρεθούν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Σύμφωνα με τη Eurostat το 2022 το ποσοστό των παιδιών στην Ελλάδα π[ου βρισκόταν σε κίνδυνο φτώχειας στερούμενα ακόμα και βασικών αγαθών (τροφή, θέρμανση κτλ) άγγιζε το απογοητευτικό 28,1%.


Πέραν αυτών, η χώρα μας δείχνει να επιστρέφει με ταχείς ρυθμούς στα δεδομένα των μέσων του προηγούμενο αιώνα, με όλο και περισσότερα παιδιά να μην συμμετέχουν πλήρως ή να εγκαταλείπουν ακόμα και την υποχρεωτική εκπαίδευση, προκειμένου να εργαστούν και να συνεισφέρουν στον οικογενειακό τους βιοπορισμό. Τα μεγάλα αστικά κέντρα εξελίσσονται (αν δεν έχουν ήδη καθιερωθεί) σε συστήματα εχθρικά προς την παιδική ηλικία. Το μεγάλο σύγχρονο πρόβλημα της δημογραφικής γήρανσης και της ερήμωσης χωρίων και πόλεων έχει αποκτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά δημιουργώντας νέους κινδύνους για το μέλλον της κοινωνίας.
Τα σύγχρονα δεδομένα στην Ελλάδα, όπως έχουν διαμορφωθεί από μια αλληλουχία εφαρμοζόμενων πολιτικών εδώ και δεκαετίες, καθιστούν μάλλον αποπροσανατολιστική κάθε συζήτηση για τα Δικαιώματα του Παιδιού που αφορά στον τρίτο κόσμο ή στην
σύγχρονη τραγωδία που εκτυλίσσεται στη Γάζα. Η χώρα μας, το εγχώριο πολιτικό σύστημα, η κοινωνία στο σύνολό της, οφείλει άμεσα να επανεξετάσει τη στάση της και να αναθεωρήσει την πραγματικότητα ως σύνολο προκειμένου να διασφαλίσει κατά τρόπο απόλυτο το σύνολο των Δικαιωμάτων του Παιδιών εκκινώντας από την διασφάλιση των απαραίτητων ειδών διαβίωσης και της
απρόσκοπτης πρόσβασης στις δομές εκπαίδευσης για όλα τα παιδιά.
Οφείλει να ανασχεδιάσει τις πόλεις ώστε να γίνουν φιλικές για όλα τα παιδιά, οφείλει να συγκροτήσει ένα σύστημα κοινωνικών υπηρεσιών που θα εντοπίζει κάθε περιστατικό βίας και θα προστατεύει με τις δέουσες ενέργειες όλα τα παιδιά χωρίς αυτά να απομακρύνονται από τους γονείς τους παρά μόνο εάν δεν μπορούν να προστατευθούν διαφορετικά.