Σαν σήμερα, το 1959, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υπέγραψε την Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Παιδιού, την οποία υιοθέτησε η χώρα μας μόλις το 1992. Αναμφισβήτητα, τις τελευταίες δεκαετίες η χώρα μας έχει προοδεύσει σημαντικά σε ότι αφορά την προάσπιση των Δικαιωμάτων των Παιδιών, με κυριότερες παρεμβάσεις την επέκταση της δημόσιας εκπαίδευσης, τη διαμόρφωση του κοινωνικού κράτους, τη μείωση της παιδικής θνησιμότητας και την απαγόρευση της εργασίας παιδιών κάτω των 15 ετών.
Η οικονομική χρεοκοπία όμως της χώρας μας το 2010, οι πολιτικές που υιοθετήθηκαν για την οικονομική διάσωση της χώρας και πλέον η οικονομική στενότητα που βιώνουν όλο και περισσότερες οικογένειες λόγω της ακρίβειας και της αυξανόμενης ανεπάρκειας των εισοδημάτων. Η βίαιη επίσης προσαρμογή της κοινωνίας στις θεωρίες του σοκ σε ότι αφορά την ελεύθερη οικονομία όσο και κυρίως η βίαιη αναθεώρηση των εργασιακών σχέσεων σε βάρος των εργασιακών δικαιωμάτων, πολλαπλασιάζει συνολικά τη βία ως κοινωνική συμπεριφορά και αυξάνει και την ενδοοικογενειακή βία. Η βία και η παραβατικότητα ανηλίκων δεν είναι ασύνδετη με την παραβίαση των δικαιωμάτων των παιδιών και ιδίως όσων από αυτά βρίσκονται ή κινδυνεύουν να βρεθούν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Σύμφωνα με τη Eurostat το 2022 το ποσοστό των παιδιών στην Ελλάδα π[ου βρισκόταν σε κίνδυνο φτώχειας στερούμενα ακόμα και βασικών αγαθών (τροφή, θέρμανση κτλ) άγγιζε το απογοητευτικό 28,1%.
Πέραν αυτών, η χώρα μας δείχνει να επιστρέφει με ταχείς ρυθμούς στα δεδομένα των μέσων του προηγούμενο αιώνα, με όλο και περισσότερα παιδιά να μην συμμετέχουν πλήρως ή να εγκαταλείπουν ακόμα και την υποχρεωτική εκπαίδευση, προκειμένου να εργαστούν και να συνεισφέρουν στον οικογενειακό τους βιοπορισμό. Τα μεγάλα αστικά κέντρα εξελίσσονται (αν δεν έχουν ήδη καθιερωθεί) σε συστήματα εχθρικά προς την παιδική ηλικία. Το μεγάλο σύγχρονο πρόβλημα της δημογραφικής γήρανσης και της ερήμωσης χωρίων και πόλεων έχει αποκτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά δημιουργώντας νέους κινδύνους για το μέλλον της κοινωνίας.
Τα σύγχρονα δεδομένα στην Ελλάδα, όπως έχουν διαμορφωθεί από μια αλληλουχία εφαρμοζόμενων πολιτικών εδώ και δεκαετίες, καθιστούν μάλλον αποπροσανατολιστική κάθε συζήτηση για τα Δικαιώματα του Παιδιού που αφορά στον τρίτο κόσμο ή στην
σύγχρονη τραγωδία που εκτυλίσσεται στη Γάζα. Η χώρα μας, το εγχώριο πολιτικό σύστημα, η κοινωνία στο σύνολό της, οφείλει άμεσα να επανεξετάσει τη στάση της και να αναθεωρήσει την πραγματικότητα ως σύνολο προκειμένου να διασφαλίσει κατά τρόπο απόλυτο το σύνολο των Δικαιωμάτων του Παιδιών εκκινώντας από την διασφάλιση των απαραίτητων ειδών διαβίωσης και της
απρόσκοπτης πρόσβασης στις δομές εκπαίδευσης για όλα τα παιδιά.
Οφείλει να ανασχεδιάσει τις πόλεις ώστε να γίνουν φιλικές για όλα τα παιδιά, οφείλει να συγκροτήσει ένα σύστημα κοινωνικών υπηρεσιών που θα εντοπίζει κάθε περιστατικό βίας και θα προστατεύει με τις δέουσες ενέργειες όλα τα παιδιά χωρίς αυτά να απομακρύνονται από τους γονείς τους παρά μόνο εάν δεν μπορούν να προστατευθούν διαφορετικά.